Sıkıcı ve tutarsız bir gündü üç beş arkadaşla sohbet ettim çalıştım akşam eve gelince havuçlu kek yaptım senin sevdiğinden çayla birlikte kekimi yedim pencereden insanların koşuşturmalarını izlerken dışarının soğuğuna aldırmadan oyun oynayan bir kaç çocuğa imrendim.. eski günleri düşünüp hüzünlendim... gelecek günleri düşünüp heveslendim... masayı toplarken ayağımı sandalyeye çarptım bulaşık yıkarken bardağı kırdım, üstelik ocağı da açık bırakmışım demlikte su kalmamış ağız tadıyla bi çay içemedim bunların hepsinin senin yüzünden olduğunu söylenerek tv başına geçtim. kanalları dolaşırken insanların ne saçma şeylerle uğraştığını izlenecek bi tane bile bişey olmadığını düşündüm tv nin çok gereksiz olduğunu söyledim kendi kendime,seni sevmeninde ancak bu kadar gereksiz olduğunu düşündüm... Özlemlerin çok acı verdiğini sevmek denilen illetin çok yorucu olduğunu düşündüm sonra, belkide hatta hiç sevmediğimi düşündüm sevmiş olsam mücadele ederdim heralde dedim böyle kolayca gitmene müsade etmezdim şimdi düşününce demek ki gitmene izin verdiğimi fark ettim.İzin vermese miydim acaba izin vermesem gitmez miydin ki ? bak yine aklımda deli sorular..Soru sormaya başlayınca işler iyice karışıyor sorduğum sorular bana zor geliyor cevap bulamıyorum cevap verecek kimsede olmayınca işte böyle sorular sorular ondan sonra sorular yaa ne dir derdin anlamadım ne demeye gittin neyse iyi ki de gittin boşver senle ben olmazdık sende çok iyi biliyordun benden izin almadan gittiğin içinde teşekkürler aferin çok iyi ettin gittin 😁 uzun lafın kısası böyleyken böyle hadi bakalım sonu başı belli olmayan bir yazı daha olmuş ocağın onüçü bu günede bu cümleleri düştüm ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder